I left my country

Net zoals veel mensen, heb ik mijn land verlaten omdat het niet veilig was. Ik kwam naar België toen ik 14 was en het voelde heel vreemd aan. Ik kende niemand, sprak de taal niet, en begreep de cultuur niet. Het heeft lang geduurd voordat ik me hier comfortabel voelde. Toen ik 19 was, begon ik me een beetje thuis te voelen, maar toch heb ik nog steeds het gevoel dat ik niet echt thuis ben. Het heeft niet te maken met de mensen of het land, maar ik mis gewoon Somalië; het warme weer, mijn school, mijn vrienden van vroeger, mijn dorp, de bergen waarop ik klom als mijn moeder boos op me was. Ik mis het eten, de straten, de stenen, de maan; alles was zo vertrouwd. Ik mis mijn moeder en haar vrienden die met me praatten terwijl ze mijn haar deden en me complimentjes gaven. Ik mis de gezelligheid van het samen kijken naar films en series met de buren.

Ik vraag me altijd af hoe ons leven eruit zou zien als er geen oorlog was geweest. Zouden mijn moeder en ik ooit naar België zijn gekomen? Zonder oorlog in Somalië had ik misschien wel apotheker of architect willen worden. Wat als mijn vaders leven niet constant in gevaar was geweest? En wat als zijn vrienden niet waren gestorven in de Sahara of op zee? Ik twijfel of de wereld echt rechtvaardig is; als dat zo was, zou Somalië niet al 40 jaar in oorlog zijn. Soms verlang ik naar een leven als iemand anders, met andere ervaringen. Ik wil niet gezien worden als een immigrant, maar gewoon bij mijn naam.

Ik heb altijd het verlangen gehad om ergens bij te horen, zoals ik dat in Somalië deed. Maar soms vraag ik me af of het ooit echt zal lukken. Het gevoel van verbondenheid en thuiskomen zoals ik dat kende in mijn geboorteland lijkt soms ver weg in mijn nieuwe omgeving. Ik hoop dat ik uiteindelijk een plek vind waar ik me net zo geaccepteerd en geliefd voel als ik was in Somalië. Het is een zoektocht naar een gevoel van identiteit en gemeenschap dat niet alleen gebaseerd is op mijn afkomst, maar ook op wie ik ben als individu.